Met z´n twee

Met z´n tweeen zie je de dingen anders.

Toen Zus en ik elkaar drie weken geleden rond middernacht op een station in Moskou in de armen vielen, lagen onze werelden ongewild nog zover uiteen. Maar met elke kilometer van de bijna vierduizend die we er samen reisden kwamen zij dichter bijeen en verwoven zich in de gezamenlijke identiteit van ´de reizende zusjes uit Holland´.

Eef hield me een spiegel voor. Opeens viel me op hoezeer ik gewend was om alles in m´n eentje op te knappen, om alle aandacht te vangen en alleen mijn eigen plannen te hebben om rekening mee te houden. Door haar viel het me op welke vaardigheden ik als reizigster allemaal heb opgedaan, en hoe vanzelfsprekend ik me al voortbeweeg in deze wonderlijke Russische wereld. Hoe ik de meest wonderbaarlijke dingen niet eens meer opmerk en aanvaard zonder nog naar het waarom te vragen. Een normale reactie van mijn hersenen op een overvloed aan gekte? Samen reizen laat me zien wat ik niet meer zag.

Zo valt me nu, met Eef ernaast, ook opeens op hoe bij elk gesprek dezelfde verhalen op tafel komen, maar hoe uniek elke ontmoeting toch weer is. Mij valt weer op met welk warm enthousiasme mensen je in hun leven verwelkomen en welke belangrijke rol je daarin in zo´n korte tijd al kunt spelen. Ik was het al bijna gewend geraakt.

Samen reizen is anders dan alleen. Enerzijds perkt het je vrijheid in, je kunt niet meer ongestoord doen en laten wat je wilt, anderzijds geeft het je vrijheid, samen sta je sterk. Niet elke noot zelf hoeven te kraken, maar de nonchalance van gedeelde verantwoordelijkheid, elkaar helpen, samen de fiets tillen. Niet gewoon elk goed moment mijn plannen omgooien, maar situaties inschatten en leren zeggen wanneer iets met mijn enkels niet zal gaan. Niet meer constant in het middelpunt van de aandacht mezelf hetzelfde verhaal horen doen, maar rustig langs de lijn observeren en genieten dat Eef zoveel interessante verhalen te vertellen weet. Niet de hele tijd russisch spreken, maar real life tolken - een hele uitdaging. Niet meer veel schrijven en reflecteren, maar ervaringen delen, elkaar de andere zijde van het verhaal laten zien en heel hard lachen om de belachelijkheid van de situaties waar we in belanden. Niet enkel nadenken over mezelf en de wereld, maar mijn zus echt goed leren kennen en trots zijn. Dat is leuk.

Tussen de sneeuwstormen die we trotseerden tijdens de eerste dagen in Moskou, en de gevriesdroogde velden die tevoorschijn kwamen met het begin van de lente in Omsk, is een hele hoop gebeurd. In een sneeuwstorm over het rode plein glibberen, een 2-uur durende bustour waarbij we door mijn kennis van het russisch toegang kregen tot alles wat we altijd al over Moskou hadden willen weten ("Dit is Park Pobedi. In de zomer is het hier heel groen en prettig om in te wandelen of te kijken, maar nu is het winter en dus koud, en ligt er veel sneeuw." of, in een buitenwijk: "Hier rechts ziet u een woonflat. In het centrum van Moskou wonen is erg duur, en daarom wonen veel mensen erbuiten. Maar het is hier heel prettig wonen."), een bezoek aan een russisch ziekenhuis en het zelf te construeren wodka-oor-compress dat me daar werd voorgeschreven, Eef´s verjaardag met hollandse pannenkoeken met kaarsjes erop in een russisch huis, met jonge russische schilder liften naar het pittoreske Suzdal en zijn huis in het naburige dorp, vargan leren spelen in Vladimir, een nachtelijk theatraal gedag met de met de trein meerennende couchsurfhost, de wankele sovjetflats met suizende buizen en zoemende liften, de baboeshka´s (omaatjes) op straat die ons vertelden dat we beter die lieve snoezige kat daar konden fotograferen dan die vieze straathonden, elandgewei-bot bewerken in Kazan, een flat voor onszelf in Perm, bijna de trein missen door katerige couchsurfhosts die vergeten waren dat we onze spullen nog moesten ophalen, de halfwilde katten waarvan er in elke russisch huishouden minstens een te vinden is, de naar poep stinkende demente oude man in de McDonald´s ( Макдональд´c) die door de werkster met toiletverfrisser werd besproeid om de klanten van de stank niet weg te jagen, het wervelende russische treinleven met huisdieren, dronken mannen, behulpzame baboeshka´s, vervelende boksers en heel veel geinteresseerde russen ("Heb je het al gehoord? We hebben buitenlanders in onze wagon!"), God helpen in de keuken van een streng orthodox klooster waar de nonnen ons van alles toestoppen, de vele lieve, bijzondere mensen die we tegenkwamen en die we in ons hart sloten...

Het is te veel om op te noemen. En voor mij komt nog veel meer bij. Drie dagen geleden ik Eef op het vliegtuig en nu reis ik weer alleen. Gek. Even wennen en dan maak ik me op om straks Mongolie binnen te reizen. Ik zie ernaar uit.

Liefs,
ot

PS Ik ben nu precies zes maanden op reis. Ik trok door 17 landen, verbleef in 36 plaatsen en had 39 verschillende logeeradressen. Ik maakte 22 treinreizen en 11 lange busreizen. 

Ik heb de zomer vaarwel gezegd in de zee langs de kust van Slovenie, de winter verwelkomd in de bergen rondom Sarajevo en de lente met open armen ontvangen in een klooster vlakbij Omsk.

Ik heb honderden mensen ontmoet en leren kennen in duizenden gesprekken, Ik heb 13 talen horen sprelen en in 4 ervan geconverseerd. De mensen die ik sprak waren jong en oud, arm en rijk, student, boer, fabrieksarbeider, zwerver, huismoeder en werkeloos. jood, christen, orthodox en atheist, traditioneel streng opgevoed en vrijzinnig, hoogopgeleid en al vroeg aan het werk, uit de grote stad en uit een dorp niet groter dan een straat, bereisd en het dorp nooit uitgeweest, allesliefhebbende hippie en het vertrouwen in de mensheid verloren...

... en ieder persoon die ik sprak, stuk voor stuk, heeft me iets kunnen leren over deze wereld, over de mensen. Simpel door me een blik in zijn/haar wereld te gunnen.

Ik ben nu op of over tweederde van mijn reis. Ik ben nog steeds blij met elk avontuur dat ik beleef, maar zie ook al weer erg uit naar mijn thuiskomst. Tot gauw!