Burning couches

Lang nadat mijn oren gewend raakten aan het geluid van brekend glas, de subwoofers van de buren en schreeuwende, dronken studenten, doe ik een poging om jullie te beschrijven hoe het voor mij is om te wonen in Dunedin. Ik herinner het me nog goed, toen de bus de zuidelijke vallei binnenreed en ik besefte: dit wordt de komende maanden mijn thuis.

Ik heb nog nooit eerder echt een leven opgebouwd in een plek buiten Nederland. Ik heb nog nooit een leven opgebouwd waarvan ik de tijdelijkheid zo uitermate besefte. Maar misschien maakt het niet eens zoveel verschil: ik heb vrienden gemaakt, instrumenten gekocht en een ritme gevonden. Ik studeer, leer Māori, verken de omgeving, wandel door de botanische tuin, doe boodschappen, heb leuke avonden met mijn vrienden hier en volg verschillende cursussen (o.a. herbal medicine making, flax weaving en bone carving). Een vrij gewoon, relatief rustig (voor mijn doen) leven, enkel in een andere setting.

Ik woon in het campusgebied van de University of Otago. Er wonen hier bijna enkel studenten, en de reden liet niet lang naar zich raden. De week voor de colleges begonnen viel mijn mond af en toe open van verbazing over de chaos. De nieuwste rage: banken in brand steken midden op straat. Daders wordt de toegang tot de universiteit ontzegd, maar er bevinden zich op ‘party nights’ zulke drommen laveloze studenten op straat dat de pakkans nihil is. De brandweer is hier goed getraind. Slechts de gaten in het asfalt van de beruchte Castle Street en de geblakerde bank-karkassen met hier en daar een treurig lapje resterende bloemetjesstof herinneren aan dit wreed volksvermaak. Bij tijd en wijle moet er ook een huis geloven aan de collectieve pyromanie van de studenten, hoewel zelfs dat nieuws tegenwoordig ontvangen wordt met rollende ogen en een onverschillig “alweer?”

Maar Dunedin heeft ook veel andere kanten. Er is een geweldige live muziek scene, Dunedin loopt over van actiegroepen en studenten die vrijwilligerswerk doen of geld inzamelen voor een goed doel, het stadje ligt idyllisch gesitueerd tussen glooiende heuvels met gekleurde houten huisjes, de omgeving is paradijselijk en in de weekenden gaat men er vaak op uit; hiken in de bergen of kamperen in een grot aan het strand. De tweedehandswinkels zijn een eldorado, en elke kiwi (=Nieuw-Zeelander) is wel in voor een praatje. De kassadames zijn werkelijk vriendelijk en geïnteresseerd in een kletspraatje, iets wat me in het begin een beetje onwennig was: “wat? Wordt er nu daadwerkelijk hartelijk naar me geglimlacht? Maar ik ben in een supermarkt!” Het kan dus toch. En dat dat dan in Nieuw-Zeeland is, verbaast me eigenlijk niets. De mensen hier komen altijd geïnteresseerd, vriendelijk, behulpzaam en relaxed over. Ja, Dunedin is een fijne plek om te wonen.

Inmiddels, na ruim twee maanden zie ik deze vallei met andere ogen dan toen ik voor het eerst binnenreed. Als ik hier nu rondfiets -meestal met een doel, zoals dat gaat als je ergens woont- zie ik het stadje dat me vertrouwd is, de plek waar ik een deel van mijn leven doorbracht en dat ik snel al weer –voor minstens een hele lange tijd, misschien zelfs voor altijd- achter me zal laten. De plek waar ik me thuis voel(de), maar die nooit meer hetzelfde zal zijn als ik haar verlaat. Mijn internationale vrienden hier beseffen dat het einde nadert van een periode die we samen begonnen, een leven dat we samen opbouwden. Als over een week of 7 de laatste tentamens achter de rug zijn gaan we ieder weer onze eigen weg. Misschien zien we elkaar ooit weer in een ander land, misschien ook niet. Time’s slipping away…

Ik mag mijn huisgenoot Jess, die hier een volledige studie doet, er niet aan herinneren dat wij –al haar vrienden- straks weg zijn. Dat er straks twee nieuwe internationale studenten voor een halfjaar bij haar wonen, waarvan ze alleen maar mag hopen dat ze net zo leuk zijn als Carl (uit Zweden) en ik. Hetgeen natuurlijk onwaarschijnlijk is. Maar al snel zal ze haar weg vinden met de nieuwe lichting internationale studenten. Andere jonge individuen, die huis en haard tijdelijk verlaten hebben om hier in Dunedin alle gevoelens te ervaren die ik ook ervaren heb; gevoelens van spanning, hoop, een nieuw begin, uitgelatenheid, vreugde, vrijheid, heimwee, eenzaamheid, verbondenheid, de klok die te snel lijkt te tikken en een einde dat nadert, een einde aan een leven aan de andere kant van de wereld, een plek zo ver dat je vrienden je niet kunnen komen opzoeken, zo ver dat je er niet zomaar weer naar terug kan om je dierbaren en herinneringen hier weer eens op te zoeken. Hoewel het me (overduidelijk) ietwat melancholisch stemt, is het hierdoor ook extra bijzonder. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren, en ervaren mag. Nog een kleine twee maanden in Dunedin, en dan nog bijna twee maanden reizen. Wat ben ik ook een geluksvogel!

PS Een hele hoop nieuwe foto's in Dunedin and Around en mijn Photobucket. (Wachtwoord weer hetzelfde)