Alla fine del mondo

“Wacht maar tot je het Zuidereiland ziet! Daar is het nog mooier!”

Ietwat sceptisch lachte ik deze woorden weg. Jaja, dat zal toch wel niet, nog mooier dan het Noordereiland. Ik was al zo vol van al die onuitwisbare indrukken. Verzadigd, bijna. Maar het was waar. De natuur is hier nog mooier, de landschappen nog overweldigender, diverser, uitgestrekter. Ik kijk mijn ogen uit en ze stralen van al het moois dat ik zie en gezien heb en nog ga zien. Ik voel me hier goed, en word keer op keer bevestigd in een gevoel dat ik al langer had: ik ben geen stadsmens, ik hoor thuis in de natuur. Ik voel me hier rustig, op mijn gemak, en geniet. Ik wandel en fiets lekker in mijn eentje langs de Westkust. Soms zie ik de hele dag geen ziel, soms raak ik verzeild in lange gesprekken met de “kiwi’s” (Nieuw-Zeelanders). Ik sluit vriendschappen, mensen die ik later nog eens, ongeacht waar ter wereld, terug zal zien. Ik prijs me gelukkig met alles wat deze reis me al gegeven heeft.

Natuurlijk is niet alles koek en ei. Het is niet eenvoudig om mezelf fysiek in te tomen met zoveel moois om me heen. Soms is het moeilijk om mezelf niet te vergelijken met zij die wel alles kunnen doen. Die bergen beklimmen. Lange wandel- of fiets ‘trails’ volgen. Die als ze iets teveel doen op een dag het enkel bekopen met een beetje spierpijn. Die niet bij elk spontaan plan dat opkomt hoeven na te denken over wat ze vandaag hebben gedaan en wat ze morgen misschien willen doen, en of dat dan niet teveel is. Ik ken het gevoel niet zo goed, maar dan ben ik soms een tikkeltje jaloers. De situatie is makkelijker te aanvaarden als er geen anderen om je heen zijn om je mee te vergelijken.

Maar ik leer. Om de -steeds dezelfde- vragen te ontkomen verzin ik soms een smoesje, maar zelf weet ik hoe het zit. Ik zou heel graag die ene berg beklimmen of die wandeltocht maken, maar het kan (nu) niet. En dat is niet erg: ik bof al zo ontzettend dat ik deze trip kan maken, dat ik al dit moois kan zien, deze mensen kan ontmoeten, dit leven kan leiden. Ik zie dat de revalidatie van vorig jaar zijn vruchten begint af te werpen, en daar ben ik heel dankbaar voor.

Daar wou ik het voor nu even bij laten. Ik heb inmiddels mijn intrek genomen in een fijn huisje in de levendige stad Dunedin aan de Oostkust van het Zuidereiland. Ik duik nu –in gezonde mate- het studentenleven van dit turbulente stadje in. Daarover volgende keer meer.
 

Veel liefs,