Door

Ik ben vertrokken. Bijzonder hoe snel je een leven op kunt bouwen, en hoe moeilijk het is dat dan weer achter je te laten. Ik heb afscheid nemen altijd de moeilijkste en vreselijkste kant van reizen gevonden, maar het is er onlosmakelijk deel van. Maar ach, eindigheid geeft het leven zijn waarde, denk ik. En verdriet is niet per definitie iets negatiefs. Al vreet het wel energie.

Gek overigens hoe inmiddels 90% van mijn vrienden in Dunedin vertrokken zijn, terug naar alle uithoeken van de wereld. Mijn leven in Dunedin bestaat niet meer, en ik zal er nooit meer naar terug kunnen. Wel mag ik de komende jaren in Amsterdam een hoop internationaal bezoek verwachten.

Ik blader terug in mijn dagboek. Waarom was ik hier ook alweer? “Rust. Natuur. Herstel,” lees ik in mijn dagboek. Is waar ook, voordat ik naar Nieuw-Zeeland kwam sloot ik net mijn revalidatieprogramma bij Reade af. Dat was niet mis. Ik heb veel geleerd, en dat heb ik hier proberen toe te passen. Naar mijn lichaam luisteren, regelmatige training, pauzes nemen, niet te veel hooi op m’n vork… Dat laatste blijft altijd lastig. Er is zoveel leuks te doen, en daar word ik dan enthousiast van, en voor ik het weet ben ik weer zes avonturen, drie hobby’s en zeventien (facebook-)vrienden rijker. Mijn laatste opvlieging: jade bewerken. Nee, dat is natuurlijk niet goed voor mijn polsen, maar wel heel leuk en ik bleek een niet onverdienstelijke leerling. Net als bij bot bewerken overigens. Verder ben ik nog steeds bezig met kruidengeneeskunde en Maori leren. Mijn avonturen de laatste tijd bestaan uit de omgeving verkennen, in een grot slapen en pinguïns en zeeleeuwen spotten. En daar geniet ik natuurlijk intens van!

Qua avonturen was ik wel wat minder actief de laatste tijd: aan het eind van het semester moesten er natuurlijk ook deadlines en tentamens gehaald worden. Met goed resultaat: ik verwacht enkel A’s. Dat is leuk thuiskomen zo, maar het belangrijkste voor mij is dat ik in al die superinteressante vakken ook een hoop geleerd heb. Veel geleerd over de logica, de maatschappij en mijn rol in beide.

Ja, Nieuw-Zeeland heeft me veel gegeven. Maar aan de opschriften op mijn ukelele kan ik lezen dat dat niet enkel eenzijdig was. Ook ik heb wat kunnen geven aan Nieuw-Zeeland en de mensen die ik hier ontmoette. Mijn lach, schreven ze in allerlei talen, gaan ze missen. En mijn lach is het die gauw weer terugkomt naar Nederland. Over een weekje of zeven. Ik heb er al zin in.

Rust, natuur, herstel. Alhoewel ik nog steeds een bezige bij ben (hoe kon het ook anders), denk ik dat mijn wensen voor Nieuw-Zeeland toch grotendeels waarheid zijn geworden. Hoewel m’n zware backpack en de talloze reisuren me niet in de koude kleren gaan zitten, gaat het naar omstandigheden goed met m’n gewrichten en kan ik veel doen. Pauzes nemen en overwegen of ik iets wel kan voor ik het doe, zijn gewoontes geworden, en over de natuur hier kan ik enkel vreugdekreten uiten.

Zo, fijn even stilgestaan voor overdenkingen, en nu weer door. Nog een weekje langs verbijsterend sprookjesachtige landschappen trekken en dan een maandje werken op een boerderij.

Liefs,