Weer

Ik ben gewend geraakt aan de haviken die boven mijn hoofd rondcirkelen. Ik ben gewend geraakt aan de heuvels en de bergen om me heen. Hoe de rivier van kleur verandert afhankelijk van regen, zon en schaduw. Gewend aan dat ik als ik wil op elk moment mijn huis uit kan lopen en binnen 10 minuten een onwaarschijnlijk prachtig uitzicht heb over de bergen, de weiden en de rivier. Dat ik daar de longen uit mijn lijf kan zingen zonder dat iemand het hoort. Ik ben gewend geraakt aan het leven op de boerderij hier, aan de klussen die elke dag gebeuren moeten. En ik ben gewend geraakt aan het zien van dode dieren. Een paar dagen geleden heb ik voor het eerst een haan gevangen, gedood en klaargemaakt. Hoe gek het ook mag klinken voor iemand die meer dan haar halve leven vegetariër is geweest: ik heb geen enkel probleem met het eten van de (half)wilde dieren hier die allemaal een goed leven hebben gehad. Je zou het begrijpen als je deze omgeving met eigen ogen ziet.

Iets waar ik minder makkelijk aan kan wennen hier is de invloed van het weer en de natuurkrachten. In Dunedin kun je zo een week hebben met daarin een aardbeving, een overstroming, een sneeuwstorm en heerlijke zonnige zomerdagen. En dat is niet overdreven, maar het was wel een uitzonderlijke week. Waar ik nu ben, in het midden van het Noordereiland, is de winter minder extreem. Maar toch, vier weken geleden spoelden grote delen van de hoofdweg (langs heuveltoppen) weg door landverschuivingen in verband met zware regenval, een week geleden was er sneeuw en nu is het prachtig weer en kan ik rustig zonder trui naar buiten. Het leven in Nieuw-Zeeland wordt sterker bepaald door het weer dan ik ooit zag: vaak zijn er wegen afgesloten door regen- of sneeuwval, droogte eerder dit jaar zorgde voor grote problemen voor de veeteelt, en werk op de boerderij wordt elke dag bepaald aan de hand van hoe het weer er dan uitziet. En al is het natuurlijk vervelend voor de boeren hier, om eerlijk te zijn geniet ik van het aanschouwen van de grootsheid van de natuur. Hier besef je je hoe nietig je wel niet bent als mens. Onderaan eeuwenoude bergentoppen en onder een kraakheldere sterrenhemel besef je hoe onbetekenend jouw leven is voor de wereld. En dat willen we (in het westen) nog weleens vergeten. Ik ben blij dat ik daar hier aan herinnert word.

Ik werk hier nog een paar dagen. Het zal gek zijn deze prachtige plek te verlaten, maar ik verruil haar voor een thuis bij mijn Maori familie: waar ik ook mijn reis begon. Nog twee weken bij hen, en dan vlieg ik weer terug. Dat gaat hard, tot snel!

Liefs,