Hoe zal mijn thuis er vandaag uitzien?

Ik ben nu  40 dagen op reis, en mijn rugtas wordt steeds zwaarder. Ik heb steeds meer te
verliezen. Maar de herinneringen aan mijn avonturen, die ik door mijn woorden en foto´s
behoud, raak ik nooit meer kwijt. Achter mij ligt een spoor van liefde, vriendschappen.
Ik kijk er elke keer weer van op hoe het ontmoeten van een vreemde (via Couchsurfing)
binnen enkele seconden kan voelen als een ontmoeting met een oude vriend. De wereld
lijkt te bestaan uit ontelbaar veel kleine wereldjes, anders in plaats en tijd en soort
mensen: arm of rijk, oud of jong, geschoold of niet, links of rechts of ertussenin,
optimistisch ingesteld of pessimistisch; noem maar op. En telkens weer heb ik de kans
om zo´n wereldje in te stappen, haar met eigen ogen te bekijken en me erin
onder te dompelen.

Ik schreef er vorige keer al over, en hoewel ik elke dag wel een of meerdere keren vertel
hoe mijn reis er ongeveer uit gaat zien, ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik een grote
reis maak. Elke keer dat ik ergens heenreis, ben ik er binnen de kortste tijd echt thuis.
Als ik dan weer doorreis zwaai ik mijn kersverse familie en vrienden gedag, op naar
mijn volgende thuis. En zo ben ik nooit echt ver weg. Mensen zijn vaak bang voor het
onbekende, voor het gene dat ver weg ligt van hun bekende wereld. Maar door mijn
manier van reizen kom ik elke keer weer terecht in iemand anders veilige haven, en zo is
het voor mij overal vertrouwd. Ik voel me thuis, daar waar ik ben.

Het reizen bevalt me goed. Het doorbreekt mijn gedachtepatronen en verwachtingen,
het stemt me tot nadenken en laat me telkens weer zien dat ik ergens in mijn gedachten
fout zat, dat er iets ontbrak, dat er meerdere kanten aan het verhaal zitten. Ken je dat
gevoel, dat je oren dichtzitten zonder dat je je daarvan bewust bent, en dat ze opeens
openploppen waardoor je veel meer hoort? Of dat je leert autorijden en voor het eerst je
spiegels leert gebruiken, zodat je opeens veel meer ziet? Het gevoel dat je wereld voor
je opengaat, je alles steeds beter begrijpt? Dat gevoel heb ik de laatste tijd regelmatig,
en dat bevalt me. Verder ontmoet ik veel bijzondere mensen, en geniet verbijsterende
vergezichten, en die combinatie maakt dat ik straal, dat ik hardop lach over zoveel moois
en zoveel goeds. Ik wou dat ik jullie mee kon nemen.

Natuurlijk, niet alles wat ik meemaak is mooi en goed. Zeker niet. Maar toch geniet ik -
soms pas achteraf - van elke ervaring.

Ik kan jullie onmogelijk alles vertellen wat ik heb meegemaakt sinds mijn vorige bericht,
en ik denk ook niet dat elke afzonderlijke ervaring beschrijven jullie meer over mijn
reis vertelt dan de woorden hierboven. Ik zal jullie in een waterval van woorden wat
eruitspringende gebeurtenissen beschrijven:

Ik ben per trein door witbesneeuwde bergen gesjoefd, heb allerzielen gevierd in een klein dorpskerkje in Karinthie waar de prediker kwaadsprak over hen die op zondag voor de tv zitten of uitslapen, ik heb me werkelijk onderdeel van een gezin gevoeld in de Oostenrijkse bergen en ben met Klagenfurtse verpleegsters uitgeweest in een ondergronds nagebouwde skihut. Ik heb urenlang in een auto door de bergen rond Tolmin geraced met heftig discussierende Slovenen voorin, heb backing vocals gezongen op een festival in Italie ter behoud van de regionale taal en cultuur en we hebben gewonnen: "Buhgloni Benečija". Ik heb daar onder andere de ´burgermeester van de berg´ gesproken die me een "moj majsj" (hij was eens in Amsterdam geweest) vond en nog vele anderen die hoofdzakelijk Italiaans en Sloveens met me spraken, ben in een zevenhonderd jaar oude keuken geweest en in het oorlogsmuseum dat toevallig in de zolder was bij de oom en tante van het meisje waar ik logeerde. Ik heb een tijd alleen in een appartement gezeten met een dominante, bijtende kleine beer (ok, grote hond) die naarbinnen gesnapt was en niet meer naar buiten wilde en mij in elke beweging aggressief aankeek, heb met handen en voeten gesprekken gevoerd over de voor- en nadelen van Joegoslavie, heb gefeest op een kunstzinnig krakersterrein in Ljubljana en ben op het station uitgezwaaid door een jonge Sloveen die me een uurtje eerder op de fiets aansprak vanwege mijn vrolijke gehum en me gelijk een tour gaf door het deel van Ljubljana dat ik nog niet gezien had. Ik ben op roadtour geweest rondom Postojna en heb een prive-tour gekregen door de grotten. Ik heb op een eenvoudig stationscafe een geweldig concert bijgewoond en mogen genieten van vrolijk rondhupsende locale dronkaards, ben door de baai van Portoroz geroeid door 9 Sloveense jongemannen (en tevens nationale kampioenen) en mocht sturen, ben in een reddingsboot langs de Sloveens-Kroatische kust gescheurd en heb Sloveense traditionele liederen gebruld met (wederom) dansende dronken Slovenen.

Ik vermaak me voorlopig wel.

Liefs!