Het meisje dat reist

Alweer iemand gedag gezwaaid, en ik zit weer alleen in de trein. Zo gaat het nu de hele tijd, lijkt het. En opeens sta ik weer voor iemands voordeur, of te wachten op een station, vol spanning over hoe het hier nu weer zal zijn. Het gaat zo snel allemaal. De eerste dagen begonnen vertrouwd, fijn telkens een of meerdere dagen meeleven met familie of vrienden. Bijzonder, en zeker aan te raden (alhoewel het succes wel afhangt van de familie/vrienden die je hebt natuurlijk).

"Dit is... eh.. zij gaat een wereldreis maken", zo stelde een man uit Antwerpen mij aan zijn vrienden voor. Gek, het lijkt wel of ik een identiteitsverandering heb ondergaan. Niet meer het meisje uit Amsterdam, wiskunde, muziek, de Hooge Stoep, maar het meisje dat reist. Leven zonder context. Natuurlijk, ik ben een grote reis aan het maken, maar zo zie ik het zelf helemaal niet eigenlijk. Hoewel ook ik af en toe stiekem stress heb als ik denk aan die negen maanden die me vanuit de verte al liggen aan te gapen, lukt het me niet om veel verder vooruit te kijken dan een week of twee. Waar ik over 3 weken zal zitten is al compleet onzeker. Ik leef gewoon hier en nu, en dat is geen grote reis...

Op het moment sta ik wel vaak stil bij hoe bijzonder het is om zo rond te reizen, terwijl ieders leven normaal doorgaat in het ritme dat het altijd al had. Jullie levens, maar ook die van mensen die ik hier om me heen zie; in treinen, op pleinen, in stations, zomaar op straat, mensen die een gesprekje met me aanknopen (toch fijn om meerdere talen te spreken). Dat op de een of andere manier mijn levenslijn dan heel tijdelijk raakt of parallel loopt aan die van iemand anders, en zich dan weer losrukt.

...

Goed, nu heb ik jullie nog helemaal niet verteld waar ik ben of wat ik doe. Op het moment dat ik dit stukje afmaak zit ik in een erker in 16. Bezirk, Wenen. Ik kijk uit de ramen rondom me, en zie het leven op de grote straat onder me. Het heeft gesneeuwd vandaag. Eerder was ik in Nederland en Belgie. Een greep uit de gebeurtenissen tot nu toe: uit eten met oom en tante in een oud stationnetje, een vrijwilligersbeurs, een toiletpot met kokend water, slapen in een kamer met uitzicht op een sprookjeskasteel, nachtelijk ´plaudern´ in het Oostenrijks/Duits. Ik ben koningin gekroond door mijn (achter)neefje, heb ´lesgegeven´ in Duits op een middelbare school in Wenen, heb enorme schnitzels gegeten in een "Heuriger" en heb op straat en in een metrostation gezongen/gespeeld met een Weense straatmuzikant. Ik heb uren door steden gefietst, en ik heel veel interessante, grappige, rare, mooie gesprekken gevoerd met idem mensen. Ik ervaar en laat me inspireren.

Ik ga zo door, alleen een stukje verder van huis.

Liefs!