Die statische Reise

Zomaar enkele momenten in Berlijn.

Maandagavond 24 december, Heiligenabend. Alhoewel ik mijn tijd in Berlijn wat solistischer door wil brengen om al mijn avonturen te overdenken en me op te laden voor een andere 6,7 maanden bij mensen te gast zijn, bevind ik me op een kerstdiner voor couchsurfers: kerst alleen vieren is ook weer zowat. Er wordt gegoocheld, vuurgespuwd, iemand draagt een gedicht voor en ik speel na meer dan twee maanden eindelijk weer piano en zing. Omdat ik tijdens de nachtelijke gesprekken met mijn handen uitvind hoe de goocheltrucs werken, komt om zeven uur ´s ochtends het aanbod van de goochelmeester: goochelles in ruil voor pianoles.

Zondagochtend 30 december. Het meisje dat me gisteren op het Swingfeestje nog een muse noemde, een frisse wind in de levens van allen hier, tevens het meisje aan wie ik kort daarvoor mijn paspoort toevertrouwde zodat ik hem niet op het dansfeest kon verliezen, stuurt me zojuist een mailtje met de boodschap dat ik niet te vertrouwen ben en dat ze spijt heeft me zoveel persoonlijke dingen verteld te hebben. Simone diagnosticeert haar met Borderline. “For a while I am gonna disappear”, luidt het weinig zachtzinnige mailtje, “So I guess, your passport stays with me a little while longer.” Verwarring. Snel op de fiets erheen, maar ze is al weg.

Begin januari. Ik heb me de afgelopen twee maanden onderweg geen moment alleen gevoeld. Nu al mijn bezoek uit Nederland vertrokken is wel. Ik voel me leeg, uitgeput. Achterblijven blijkt moeilijker dan vertrekken. Ik stel voor mezelf een plan op om niet lethargisch te worden: op tijd opstaan, gezond eten, elke dag een uurtje wandelen bij de meren of naar de stad fietsen, Russisch leren, vaak in mijn dagboek schrijven en op Taekwondo om mezelf te leren verdedigen.

14 januari, 11 uur ´s ochtends. High van de caffeine zit ik in de keuken bij de buren, nog de zwaarte in de benen van de 16 trappen die ik moest lopen om hier te komen. Ik vertel de buurman hoe heerlijk ik het vind om elke ochtend wakker te worden met de pianoconcerten die door de dunne muren klinken. En dan de aria´s van de buurvrouw. Ze heeft me eens terug horen zingen. Ik heb het zelf niet gemerkt. We komen tot een besluit: klassieke zangles in ruil voor oppassen op hun zoontje.

Zaterdagavond 19 januari. Met een hoofdtelefoon op luister ik naar de moeite die de bosnische vrouw zich geeft om haar gesproken moedertaal naar het Duits te vertolken. Naast me staat Astrid, het meisje dat ik in Sarajevo leerde kennen, met wie ik deelde in de Balkan-heftigheid. In het gallerie-zaaltje verstrakken de gezichten zich wanneer een duitse vrouw lijzig de visie van haar superieuren, een hulporganisatie, weergeeft. Buiten is het donker. Astrid en ik bevinden ons op een conferentie over de vergetene vluchtelingenkampen in Bosnie, duizenden vluchtelingen zijn nog immer niet in staat om terug te keren. Er is geen werk, er zijn geen materialen.

Maandagochtend 21 januari. Ik weet nog net te vermijden de Russische bewaker te omhelzen, hij ziet er niet uit alsof hij daar de humor van zou kunnen inzien. In een wip sta ik voor de ambassade in de sneeuw, met een tandenblote grijns die er het komende halfuur op de fiets niet meer af gaat. Luidkeels zing ik een lied. Ik heb mijn visum. Ik ga naar Rusland. Ik ga echt!

Dinsdagavond 29 januari. In mijn woonkamer klinkt gelach. Er wordt erwtensoep gegeten, pantomime gespeeld, er klinkt een mondharp en even later een gezongen duet. Met een glimlach op mijn gezicht herinner ik me dat ik hier ooit bang was gedoemd te zijn tot een kluizenaarsbestaan, ik had toen zoveel tijd alleen nodig om de intense en heftige ervaringen van mijn reis te verwerken en overdenken. Nu weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. Er komt voor mij altijd een einde aan die fase. Iemand begint een verhaal en met ruk word ik uit mijn mijmeringen getrokken, de woonkamer van nu weer in. Ik leef nu. Ik ben er weer klaar voor. Vandaag neem ik afscheid van mijn leven in Berlijn, morgen vouw ik mijn fiets weer uit, zwaai mijn backpack op mijn rug, en met een Russisch en Mongools visum op zak trek ik de kou in, in noordoostelijke richting, op naar het echte onbekende.

Zomaar enkele van mijn vele momenten in Berlijn. Voor mij betekenen ze de wereld. Mijn rugtas heeft behoorlijk in zwaarte toegenomen, maar ik evenveel in kracht. Mijn herinneringen aan mijn tijd hier zal ik koesteren. Nu is het tijd om verder te reizen.

Liefs, ot