Oggi other side river

Zit ik daar in een ger, alleen. Buiten doet de wind het zand van de Mongoolse vlakte in kleine tornadootjes opwaaien en het plastic op het dak klappert agressief. Ik hoor de koe die op het punt staat te bevallen luid loeien. Ik zal elke tien minuten kijken of alles wel goed gaat, maar wat ik doe als er iets mis is bleef onbesproken. In mijn beker rivierwater drijft een vlieg en de Siamees op mijn schoot spint zacht.

Later vandaag zal ik gerdoeken naaien, liters wei uit kazen scheppen, op mijn paard door talloze riviertjes waden, tientallen aardappels schillen en rond melktijd kalfjes van en naar hun stal brengen. Ik zal, terwijl ik de glazen nog eens volschenk, onder trots van de werkster het mij geleerde Mongoolse lied ten gehore brengen aan de buren en 's avonds laat zal ik zoals altijd tevreden staren naar het flikkerende licht dat mijn vuurtje op mijn gerdak werpt. Ik zal nadenken over al het verzette werk en de willekeurige avonturen die ik vandaag weer beleefd heb, en onder het monotone gekauw van de koeien en paarden rond mijn ger val ik in slaap.

Dan droom ik over de plekken waar ik geweest ben op mijn reis. Zoveel werelden, zoveel mensen. En overal had ik het gevoel er op mijn eigen manier tussen te passen, soms zelfs iets toe te kunnen voegen. Dan valt me een gevoel binnen dat ik de laatste tijd steeds vaker heb. Het gevoel dat ik gewoon wel op mijn plek ben in deze wereld, waar ik ook ben. Overal kan ik het goede vinden, of vindt zij mij. Verder lijk ik niet zoveel nodig te hebben. De afgelopen maanden ben ik gelukkig gebleken, onafhankelijk van de wisselende omgevingsfactoren. Ik heb geen doel waarvan ik denk dat ik het moet bereiken om gelukkig te zijn. Ik ben in alle rust dankbaar voor wat ik heb.

Maar dat ik me zo voel, en dat ik zo heb kunnen genieten van al mijn avonturen, komt denk ik doordat ik weet dat er een liefdevol thuisfront op me wacht. Een thuisfront waar ik ieder moment naar terug kan keren. En dat is toch wel het mooiste wat ik me wensen kan.

Het was heerlijk om in mijn eentje door de wereld te dolen. De vrijheid, de mogelijkheden. Maar ik kan niet wachten om jullie weer in mijn armen te sluiten en mijn leven in Nederland te hervatten.
Wellicht iets anders dan voorheen.

Dus, terwijl de rivieren zich hier kolkend vullen met smeltende sneeuw van de laatste storm, maak ik me op voor de terugreis naar de plek op deze waarde waar ik me toch nog wel het allermeeste thuisvoel.

Schiphol, donderdag 19:30 ;-)

Veel liefs, en nu echt tot snel,

Ot